فلوت ریکوردر از مدل های جدید فلوت به شمار می آید و در دسته ساز های بادی چوبی قرار می گیرد. استفاده از ریکوردر در آثار آهنگسازانی چون هندل و باخ و ویوالدی به چشم می‌خورد. گرچه این ساز از قرن هجدهم میلادی به عنوان سازی برای نوازندگی حرفه‌ای مورد استفاده قرار می‌گرفت، امروزه علاوه بر کاربرد حرفه‌ای، استفادهٔ آموزشی برای کودکان نیز دارد.
فلوت صدای زیبا و دلنشینی دارد که در قدیم از چوب و امروزه از نقره یا طلا ساخته می‌شود. عمر این ساز به چند هزار سال می‌رسد، ولی نمونه‌های جدید آن با شکل کنونی از اویل قرن هجدهم در ارکستر مورد استفاده قرار گرفته‌اند. فلوت و فلوت کوچک تنها سازهای بادی چوبی هستند که فاقد زبانه می‌باشند. نفس اجرا کننده از راه سوراخی که در کنار لوله (نزدیک سر آن) تعبیه گردیده، وارد لوله می‌شود سپس با باز و بسته کردن سوراخ‌های متوالی با انگشتان، صدای به وجود آمده را کنترل می‌نمایند.
امروزه باز و بسته شدن سوراخ‌های این ساز، با کلید صورت می‌گیرد. این نوع فلوت در سل ۱۸۳۲ شخصی به نام Theobald Boehm ساخت که موجب ترقی عظیم در اجرا و صدا دهی فلوت گردید.
کلمه‌ی recorder ریشه‌ی لاتین دارد و از کلمه‌ی لاتین recordari می‌آید که ترکیبی از re به معنی انجام یا اجرای دوباره و cor به معنی قلب است.
کلمه‌ی recorder وقتی اولین بار در قرن سیزدهم در زبان انگلیسی به‌کار برده شد، به معنی «جای گرفتن در ذهن و به خاطر سپردن» بود و به گونه‌ای استعاری از خاطر به جای قلب استفاده می‌کرد.به تدریج این واژه معنی «تمرین آهنگ یا لحن و نوایی، تا زمانی که قلباً آموخته شود» به خود گرفت.
