زایلافون یک ساز ضربی غربی به شمار می رود و برای آموزش موسیقی به کودکان نیز کاربرد دارد.اگرچه ساز های رنگی آن چند سالی است که به چشم می خورد اما این ساز قدمت تاریخی دارد، چنانکه ابتدا در کشورهای آسیایی میانه معمول بوده و از قرن پانزدهم میلادی به اروپا برده شد.
زایلافون دارای صفحه‌ای است که نوارهایی از جنس چوب ضخیم و محکم بر روی آن قرار گرفته است. ترتیب قرار گرفتن این نوارها مانند شستی‌های پیانو می‌باشد. در زیر هر یک از کلیدهای چوبی زایلافون لوله‌هایی دراز قرار دارد که باعث تقویت و انعکاس صدا می‌گردند. این ساز با دو یا چهار چکش نواخته می‌شود. جنس چکش‌ها معمولاً از چوب بید یا شمشاد است. همچنین این چکش‌های سبک قابل انحنا و با سری کروی می‌باشند.
زایلوفون در گروه ساز های ضربی، اولین ساز مضرابی بود که جایگاهی دائمی در ارکستر پیدا کرد.این ساز از تعدادی تیغه های چوبی با طول های مختلف که مانند کلاویه های پیانو چیده شده اند تشکیل شده.در زیر ساز یک جعبه رزنانس وجود دارد که به صدا حجم و طنین می دهد.
برای نواختن زایلوفون معمولا نوازنده از دو مضراب ، هر کدام در یک دست استفاده می کند.
مضراب هایی از جنس آبنوس ، پلاستیک یا کائوچو های سخت و یا چوب های سخت ساخته شده اند ، در نواختن قطعات پر حجم استفاده می شوند اما مضراب هایی کائوچویی سخت برای نواختن در مناطق بالا تاثیر گذار نیستند.
این ساز همچنین برای شروع آموزش موسیقی کودک مورد استفاده قرار می گیرد.در آموزشگاه موسیقی الهام نیز از این ساز برای کلاس های موسیقی کودک استفاده می شود.
