تنبک یا تمبک با دمبک، سازی اصیل در موسیقی ایرانی است. این ساز در واقع استوانهای از جنس چوب به قطر تقریبی ۲۵ تا ۳۵ سانتیمتر میباشد که بر روی آن پوست کشیده شده است. این ساز در قسمت پایین به استوانهای باریکتر متصل میگردد که انتهای آن کمی گشادتر میشود و شکل دهانهی بازی را میگیرد. تنبک در موقع نواختن، به صورت افقی بر روی ران نوازندهی نشسته قرار میگیرد. نوازنده دست چپ خود را در بالا و دست راست را در کنار تنبک قرار میدهد و با انگشتان و تمام سطح کف دست خود بر روی قسمتهای مختلف سطح پوستی ساز میکوبد که عبارتند از: مرکز، میان و کنار. صوت تنبک بدون ارتفاع معین میباشد. البته نمونههایی از این ساز ابداع گردیده است که قابلیت کوک شدن هم دارد. اما استفادهی آنها زیاد متداول نیست. نوازندهی این ساز با انگشتان خود میتواند ریزهکاریهای فراوان و شایانی را اجرا کند. به همین دلیل این ساز میتواند نقش تکنواز را داشته باشد.
نقش اصلی این ساز همراهی ساز یا آواز و تأمین و نگهداری، ضرب، در موسیقی ایرانی میباشد. تنبک در چند دهه گذشته به دلیل مهارت نوازندگان آن درخششی چشمگیر داشته و با زحمات و راهنماییهای استاد ابوالحسن صبا و با پشتکار بینظیر استاد حسین تهرانی مقام والای خود را در موسیقی ایرانی پیدا کرده است.
