نقاره ساز ضربی به صورت طبل دوتایی است که سطح یکی از دیگری کوچکتر است و هر دو به وسیله یک نوازنده با دو چوب نواخته می‌شود.در ادامه این مطلب از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام با این ساز کهن و حماسه ای بیشتر آشنا شوید. آشنایی با نقاره نقاره از دو طبل کاسه مانند درست شده که کاسهٔ بزرگتر صدای «بم» و کاسه کوچک صدای «زیر» می‌دهد. کاسه‌های نقاره را از مس یا سفال درست می‌کنند و روی آن پوست گاو یا گوسفند می‌کشند. برای نواختن این ساز معمولاً آن را بر روی پایه‌ای مخصوص سوار می‌کنند، در مجالس خانگی یا مشابه، ساز را بر روی قطعه فرشی قرار می‌دهند و با دو ترکهٔ نازک چوب بر آن می‌کوبند. تاریخچه نقاره‌نوازی در ایران و جهان قدمت بسیاری دارد و سابقه استفاده از دو ابزار مهم در نقاره‌کوبی، یعنی طبل و کرنا در شکل اولیه به عهد باستان می‌رسد که در جنگ و مناسبت‌های دیگر مرسوم بوده است، چنان که در هزاره چهارم قبل از میلاد از طبل پایه‌دار در بین النهرین و از طبل باریکی به نام بلخ (منسوب به خدای اِ آ ) در مراسم مذهبی استفاده می‌شده است. نقاره در زمان‌های قدیم، هم در مواقع جنگ به کار
