گوشه های در موسیقی ایرانی از اهمیت بالایی برخوردارند.در مطالب پیشیت به تعریف گوشه پرداخته شد.هر گوشه نام مخصوصی دارد، اما علت نامگذاری اسامی گوشه های ردیف موسیقی سنتی ایران چیست؟در ادامه این مطلب از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام بخوانید.
گوشه در موسیقی سنتی ایران
گوشه ها قطعههای ثبت شده از موسیقی سنتی ایرانی هستند که در طول زمان توسط استادان موسیقی ایرانی گردآوری شده و به هنرجویان آموخته میشود.
هر دستگاه موسیقی سنتی دارای تعدادی گوشه است که توسط استادهای مختلف به شکل های متفاوت ولی بسیار متشابه ثبت شده اند. منبع جمع آوری گوشه ها عموماً قطعات نواخته شده در میان نوازندههای بومی نواحی مختلف ایران است.
گفته می شود که حدود ۳۰۰ گوشه در موسیقی ایرانی وجود دارد که آموختن آن سالیان درازی را برای آموزش می طلبد.
علت نامگذاری اسامی گوشه ها
۱ – مأخوذ از محلهای گوناگون سرزمین کهن ایران: زابل، عراق، خاوران، آذربایجانی، بختیاری، گیلکی، شوشتری و…
۲ – گرفته شده از نامهای بزرگان موسیقی و اهل هنر: محمد صادقخانی و مهدی ضرابی (در آواز بیات ترک)، مرادخانی (دردستگاه ماهور)، نی داوود (در دستگاه همایون)، جوادخانی (نوعی تحریر در گوشه رضوی دستگاه شور)، حسن موسی (در آواز ابوعطا) و…
۳ – توصیف طبیعت و جلوه های آفرینش: سپهر، بحر نور، چکاوک، سارنج، نوروز عرب و عجم و…
۴ – حکایت کننده مسائل عاطفی و احساسی: حزین، مویه، راز و نیاز، سوز و گداز، کرشمه، جامه دران و…
۵ – داستان های ادبی و عاشقانه: خسرو و شیرین، لیلی و مجنون
۶ – صداهای گرفته شده از پیرامون: رنگ شتر، زنگوله، ناقوس، قطار و…
