نورعلی برومند یکی از اساتید بسیار کوشا در زمینه موسیقی است که ساز های بسیار زیادی را نزد اساتید مجرب تعلیم دیده است.این استاد برجسته ایرانی زندگی قابل توجه ای دارد که در این بخش از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام به آن پرداخته شده است.تا انتهای این مطلب با ما همراه باشید.
نورعلی برومند
نورعلی برومند، استاد موسیقی و نوازنده چیره دست انواع سازهای سنّتی ایرانی ، به سال ۱۲۸۵ در تهران متولد شد و از سن ۷ سالگی استعداد خویش را در موسیقی با گرفتن ضرب بدون آن که از استادی تعلیم گرفته باشد نشان داد.
پدرش میرزا عبدالوهاب خان برومند جواهری، از جواهرشناسان معروف بود و به موسیقی علاقهی خاصی داشت به همین دلیل هنرمندانی چون درویش سماعحضور، حسین اسماعیلزاده و سیدحسین طاهرزاده به منزل ایشان رفتوآمد داشتند و همین برای شکفتن نورعلی برومند، کافی بود.
شروع آموزش موسیقی تخصصی
استاد نورعلی برومند آموزش تار را از ۱۳ سالگی نزد درویش خان آغاز کرد و نورعلی ردیف مقدماتی درویش را در سه سال فراگرفت. برومند با ابوالحسن صبا دوست و مأنوس بود و دوستی آنها از زمانی شروع شد که هر دو در نزد درویش خان نواختن تار و سه تار را فرامیگرفتند و درویش خان آنها را دوتا کوچولو نام نهاده بود.
برومند از پانزده سالگی نزد غلامحسین درویش ملقب به درویش خان استاد تار و سه تار، آموزش دید و ردیفهای ابتدایی را فراگرفت. برومند با ابوالحسن صبا دوست و مأنوس بود و دوستی آنها از زمانی شروع شد که هر دو در نزد درویش خان نواختن تار و سه تار را فرامیگرفتند و درویش خان آنها را دوتا کوچولو نام نهاده بود.
در هجده سالگی، با روحاللّه خالقی آشنایی یافت و مدتی به اتفاق او تمرین نوازندگی کرد . کمی بعد به آلمان رفت و در کنار تحصیل در رشته پزشکی، به یادگیری پیانو، سرایش و اصول نُتخوانی موسیقی غربی همّت گماشت و به آثار موتسارت، آهنگساز اتریشی، علاقه پیدا کرد. در۱۳۰۶ ش به ایران بازگشت و برای یادگیری ردیفهای متوسط تا عالی و اصول قراردادیِ نتنویسی ایرانی، نزد موسی معروفی هنرآموز ارشدِ درویش به شاگردی پرداخت.
ادامه تحصیل در اروپا
سپس برای ادامه تحصیل طبّ، بار دیگر به اروپا رفت، اما بر اثر ابتلا به بیماری ناشناختهای نابینا شد و ناچار در ۱۳۱۵ ش به ایران بازگشت و تمام وقت خود را به تعلّم و تعلیم موسیقی اختصاص داد. از اساتید او صمصامالدوله و فخامالدوله بهزادی، ابوالحسن صبا، حسینخان هنگآفرین، یوسف فروتن، حبیب سماعی، عبدالله دوامی و اسماعیل قهرمانی را میتوان نام برد که هریک در شاخهای از موسیقی استادی بنام بودند و برومند سالهایی طولانی باصبر و حوصله نزد آنان به تعلّم و تمرین پرداخت.
او به مدت دوازدهسال تمام ردیفهای موسیقی سنتی ایران را نزد اسماعیل قهرمانی شاگرد ممتاز و ارشد مکتب میرزا عبداللّه دوامی فراگرفت و از آنجا که پنجه و مضراب قهرمانی به علت کهولت سنّ بسیار ضعیف شده بود برومند با ممارست فراوان کار استاد را بازآموزی، بازسازی و درست به شیوه خود او اجرا و تدوین کرد.
یادگیری سازهای گوناگون و پایهگذاریهای جدید در آموزش موسیقی
استاد نورعلی برومند که بدلیل استعداد زیاد در یادگیری سازهای گوناگون و پایهگذاریهای جدید در آموزش موسیقی بیش از دیگر اساتید نقش در تکامل و انتقال موسیقی به نسل های بعد از خود داشته و در نواختن تار، سه تار، سنتور، تنبک، کمانچه مهارت داشت و آواز را نیز تدریس میکرده است.
برومند به دعوت برونو نتل ، اتنوموزیکولوگ آمریکایی ، به ایلی نوی رفت و طی یک دوره کوتاه یک ماهه به معرفی موسیقی دستگاهی ایران پرداخت و بخشهایی از موسیقی ردیف را در آنجا ضبط نمود که هم اکنون این ضبط ها در آرشیو دانشگاه ایلی نوی موجود هستند.
در سال ۱۳۴۴ هم زمان با راه اندازی رشته ی موسیقی در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران ، توسّط مهدی برکشلی به عنوان استاد ردیف دعوت به کار شد و آموزش آکادمیک موسیقی ایرانی را در آن دانشکده آغاز کرد.
در آنجا او هفته ای دو نوبت ردیف موسیقی را به صورت شفاهی به شاگردان آموزش می داد تا این که در سال ۱۳۵۳ بازنشسته شد. در میانه دههٔ ۵۰ و با تاسیس مرکز حفظ و اشاعهٔ موسیقی ایران تدریس در این مرکز را نیز آغاز کرد.
نورعلی برومند استاد بسیاری از اساتید بزرگ موسیقی اصیل ایرانی ازجمله اکبر گلپایگانی، محمدرضا شجریان، پریسا، پرویز مشکاتیان، حسین علیزاده، محمدرضا لطفی،فرخ مظهری، داریوش طلایی، مجید کیانی، جلال ذوالفنون، شهرام ناظری، ناصر فرهنگفر و رضوی سروستانی بوده است.
برومند سرانجام، در پی سکته قلبی در دوم بهمن ۱۳۵۵، در تهران درگذشت و در گورستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
