اسکرتسو در موسیقی، یکی از اصطلاحاتی است که در بحث فرم‌های موسیقی می‌شنویم. این فرم موسیقی، ماهیتی طنز و پر جنب‌وجوش دارد. در این مطلب از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام قصد داریم به طور کامل این فرم موسیقی را بررسی کنیم. حتما تا آخر مطلب با ما همراه باشید.
اسکرتسو در موسیقی به چه معناست؟
اسکرتسو (scherzo)، فرمی در موسیقی کلاسیک غربی است. این فرم معمولا بخشی از سمفونی، سونات یا کوراتت زهی محسوب می‌شود. اغلب اسکرتسو در موومان سوم یک اثر چهار یا پنج موومانی قرار می‌گیرد و جایگزین فرم مینوئت می‌شود.
اسکترسو در موسیقی، ماهیتی طنزآلود دارد که معمولا با حرکات سریع خودش را نشان می‌دهد. خود کلمه ایتالیایی scherzo هم در لغت به معنای شوخی و جوک است. گاهی نیز برای اشاره به این فرم موسیقی، از کلمه فرانسوی badinerie استفاده می‌شود که باز هم به معنای شوخی است.
وقتی آهنگساز اسکرتسو در موسیقی را به کار می‌برد، باید آن قطعه با حالتی سرزنده و بازیگوش اجرا شود. این فرم از تمپو‌های سریع، ریتم‌های سه گانه مخصوصا ۳\۴ و یک حالت شاداب و پرانرژی استفاده می‌کند.
این اصطلاح برای نخستین بار در اوایل دوره باروک استفاده شده است؛ مثلا کلودیو مونتوردی، آنتونیو برونلی و یوهان باپتیست شنک جزو اولین کسانی بودند که از این فرم استفاده کردند. بتهوون نیز برای هر ۹ سمفونی خود اسکرتسو نوشت؛ هرچند فقط در سمفونی دو و سه از مستقیم از این اصطلاح استفاده کرد.
اسکرتسو جایگزین مینوئت
مینوئت یا منوئه یک رقص فرانسوی با وزن سه ضربی آرام بود. در قرن نوزدهم اسکرتسو جایگزین مینوئت در قرن هجدهم شد. مینوئت ماهیت اشرافی، رسمی، درباری و با شکوه داشت؛ اما در نقطه مقابل آن اسکرتسو، پر از هیجان در دینامیک بود! شباهت‌های بین این دو نیز کم نیست؛ مثلا مینوئت و اسکرتسو هر دو شامل تریو، ریتم‌های تکراری و ناگهانی هستند.
