بسیاری از آوازهایی که ما می شنویم دارای ویژگی های خاصی هستند، یکی از ویژگی هایی که یک ترامه را بسیار زیبا می نماید، اجرای تحریر در هنگام آواز خواندنمی باشد.اما تحریر در موسیقی به چه معناست؟ در ادامه این بخش از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام با این اصطلاح موسیقی بیشتر آشنا شوید.
تحریر در موسیقی
اصطلاح تحریر عبارت است از صدایی آهنگین در اجرای آواز که با کمک ماهیچه‌های حنجره به سرعت قطع و وصل می‌شود. به تحریر چهچهه یا چهچه نیز گفته می‌شود و اجرای تحریر را تقلیدی از چهچه پرندگانی همچون بلبل دانسته‌اند.
عبارت تحریر در موسیقی برای اغلب کسانی که به آوازخوانی سنتی علاقه دارند و هنوز تعلیمی ندیده‌اند، مشکل بزرگی که وجود دارد تحریر دادن به آواز می باشد. اما باید بدانید بین چهچه و تجریر نیز تفاوت اندکی وجود دارد.
تفاوت تحریر زدن و چه چه زدن چیست؟
تحریر در آوازبرخی از افراد تنها تحریر زدن را در موسیقی های سنتی می بینند و تحریر را با چه چه اشتباه می گیرند.
اما باید گفت چهچه با تحریر زدن کمی تفاوت دارد. چهچه زدن در حقیقت یک نوع تحریر زدن در موسیقی است که شاید برای افراد مبتدی این صدا ها شبیه بهم باشد اما در چگونگی تولید صدا متفاوت هستند.
چه چه زدن به این صورت است که شما صدایی را از درون تارهای صوتی تان تولید می کنید و مانند یک لرزش طبیعی است. این کار ر موسیقی بسیار لذت بخش و مورد توجه مخاطبان قرار می گیرد.
اجرای چهچه در حقیقت یک بازخورد مثبت است که نشان دهنده یک تکنیک صوتی سالم است. اگر بخواهیم این موضوع را بهتر باز کنیم چهچه زدن مانند تولید صدا از یک رشته گیتار است که شما با استفاده از لرزش سیم گیتار می توانید تولید صدا کنید.
از قدیم تا امروز بین اساتید آواز این نظریه جاری بود که هرکس صدایش تحریر ندارد وارد فضای سنتی نشود.
تعریف
اجرای تحریر،اجرای صوتی است آهنگین که خواننده در زمان اجرای آن با کمک ماهیچه‌های حنجره‌اش آن صوت را به سرعت قطع و وصل می‌کند. صدای تحریر در داخل حنجره (پایین‌تر از حلق) شکل می‌گیرد و حالت آن از نظر جنس و کیفیت صدا بر اساس تکنیک خواننده متفاوت است.
ادای تحریر معمولاً روی واکه‌های بلند (به خصوص «آ») اجرا می‌شود و اگر متن شعر آواز دارای چنین واژه‌ای در محل اجرای تحریر نباشد، خواننده به دلخواه خود صدای «آ» یا «ها» یا «آی» یا مشابه آن را در زمان اجرای تحریر اضافه می‌کند؛به این افزودن صداها و واژه‌های خارج از شعر، ترنم گفته می‌شود.
دلیل تمرکز روی صدای «آ» در تحریرها آن است که مخرج این صدا در ته دهان (نزدیک به حلق) است و این امکان اجرای تحریر را (که خود از حلق شکل می‌گیرد) فراهم می‌کند.
دسته بندی انواع تحریر در آواز سنتی ایرانی
سه نمونه تحریر دوتایی وجود دارد:
یک: دوتایی ساکن،
دو: دوتایی بالارونده، و
سه : دوتایی پایین رونده.
شاخص اصلی آواز سنتی
اگر بخواهیم شاخصه آواز ایرانی را انتخاب نماییم، بی شک تحریر می تواند بهترین گزینه باشد.در واقع می توان گفت ،شاخص اصلی آواز سنتی و به تعبیری دستگاهی ایران، «تحریر» است. وجود دستگاه‌های مختلف در موسیقی سنتی ایران بر این شاخص تأثیر‌می‌گذارد. هر دستگاهی دارای نت «شاهد» مختص خود است و با توجه به پرده‌های نت، هر دستگاه از دستگاه دیگر تفکیک می‌شود.
در واقع تحریر نه‌تنها در شکل خود، بلکه در تکنیک بیان هم ویژگی‌ای کاملاً ایرانی دارد. بدین معنی که در تعریف تحریر آمده است: «صدایی آهنگین که در انتهای حنجره و به کمک ماهیچه‌های زیرین گلو و بر اساس ریتم و ملودی یک آهنگ روی برخی اصوات و صداها، حالتی قطع شده پدید می‌آید که بنا به نیاز در جاهای مختلف توسط خواننده اجرا می گردد.
