سبک اکاپلا ، صدا سازی با دهان

به تازگی تولید صدا بدون استفاده از ساز و فقط با استفاده از تار های صوتی و حنجره به یکی از ترند های دنیای هنر تبدیل شده است.در این مطلب از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام می خواهیم در مورد این هنر که با نام سبک اکاپلا در موسیقی شناخته می شود، صحیت کنیم.با ما همراه باشید.

سبک اکاپلا در موسیقی

آکاپلا ، شکلی از موسیقی آوازی یک یا چندنفره است وبرای اجرا بدون همراهی سازساخته می‌شود.واژه ای ایتالیایی A cappella است که به معنی «به سبک کلیسا» است.

در موسیقی به معنی اجرای قطعه ای موسیقی تنها با استفاده از صدای خواننده و تکنیک های صداسازی با کمک حنجره و دهان، بدون استفاده از هیچ ساز دیگری است.

هرچند بیشتر آشنایان با این فرم از اجرا، ممکن است این فرم را با کلیسای مسیحی و چانت های گریگوریان۲ و مادریگال۳ بشناسند، اما ریشه این سبک از اجرا به نیایش های کلیمیان باز می گردد و پس از مسیحیان، مسلمانان هم در نیایش های خود از این نوع اجرا استفاده کرده اند.

تاریخچه سبک آکاپلا

در دوران رنسانس، بسیاری از آوازهای مردمی و غیرمذهبی به این نحوه اجرا می شدند. اما آنچه امروز به عنوان آکاپلا در صنعت موسیقی شناخته می شود، فارغ از ریشه مذهبی آن، نوعی موسیقی مردمی است که در اصل به سبکی از موسیقی پاپ آمریکایی به نام«دوو واپ» می رسد.

این سبک موسیقی معاصر (که تلفظ نام آن مشابه تلفظ کلمه دوغاب به زبان فارسی است) از محبوب ترین سبک های پاپ دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۵۰ و حتی اوایل دهه ۱۹۶۰ آمریکا بوده است. تاثیر آن در صنعت موسیقی تاثیری پررنگ بوده که تاکنون نیز رگه هایی از این اثر در موسیقی پاپ مدرن دیده می شود.

دوو واپ سبکی است که به وسیله سیاه پوستان آمریکا به وجود آمد و مهم ترین خصوصیت این گونه موسیقی، استفاده از ساختار آکوردی و هارمونی کلیشه ای و ساده، ملودی های موسیقی سول و ریتم‌اند‌بلوز۵، استفاده از آوازهای بی معنی و هارمونی دار بر بستری از ریتم های ساده با پس زمینه هارمونی آوازی است.

دوو واپ

استفاده از خود هجاهای «دوو واپ» نیز به خصوص در این سبک بسیار مرسوم بوده است. مثلا در آهنگ های بسیاری چنین هجاهایی را می شنویم، «دو، واپ، واپ» یا «شَل لا، شل لا، شل لا، لا». این موسیقی موسیقی ای شهری است که در شهرهای بزرگ مثل نیویورک، شیکاگو، بالتیمور، دیترویت و لس آنجلس به شکوفایی رسید.

پس از مطرح شدن سبک آکاپلا توسط سیاه پوستان امریکایی ، به مرور ، این سبک در میان آمریکایی های ایتالیایی تبار نیز رایج شد و به آن علاقه بسیاری نشان دادند ؛ بگونه ای که این سبک ، باعث معرفی ستاره های ایتالیایی تبار بسیاری به عرصه موسیقی شد.

همچنین بسیاری نیز بدون شناخت داشتن به این سبک ، تا کنون آن را تجربه کرده اند ؛ به عنوان مثال در قسمت نخست فیلم راکی ، راکی با رد شدن از خیابان محله های فقیر نشین نیویورک ، به یک گروه موسیقی برمی خورد که بدون ساز آواز می خوانند .

اما همه آن ها اواز نمی خوانند و عده ای با صدای بم و آواهایی بی معنا ، زمینه بم موسیقی را فراهم می کنند .در واقع در این سبک از موسیقی ، معمولا یک خواننده تک خوان است ، و عده ای دیگر با کمک دست زدن ، پا کوبیدن و یا حتی با دهان ، صداهایی همچون سنج و یا طبل را تولید می کنند.

وازندگان و خوانندگان این سبک از موسیقی

در سبک موسیقی آکاپلا ، همه چیز حول دهان نوازنده صورت می گیرد و حتی در مواقع نیاز نیز ،خواننده می چرخد و برای اثبات خود سخت تلاش می کند .در واقع نوازندگان و خوانندگان این سبک از موسیقی ، روش شناس و موسیقیدان هستند .

اما قادر به آموزش نت موسیقی نیستند و هر خواننده با توجه به توانایی حنجره اش ، نت های مورد نظر را درخود پرورش می دهد تا در هنگام اجرا موفق شود و بتواند بخشی از آهنگ را با کمک حنجره اش ، اجرا کند .

پس تاریخچه گسترش این سبک ، مربوط به زمانی است که هنرمندان موسیقی ، سعی در جایگزین کردن روشی بجای استفاده از آلات موسیقی داشتند .

بطوریکه امروزه برای گسترش و جا انداختن آن بین عموم مردم ، تمام تلاش خود را می کنند و تا اکنون علاقه مندان بسیاری را در سراسر جهان ، به خود جذب کرده .