جایگاه مهم موسیقی در دوران هخامنشیان

موسیقی برای ایرانیان همیشه از اهمیت بالایی برخوردار بوده است به طوریکه می توان گفت با فرهنگ ایران نیز آمیخته است.یکی از دوره هایی که به موسیقی اهمیت به سزایی داده می شد، دوارن هخامنشیان می باشد.در این مطلب از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام با جایگاه مهم موسیقی در دوران هخامنشیان بیشتر آشنا شوید.

جایگاه موسیقی در دوران هخامنشیان

موسیقی ازجمله پدیده های هنری جوامع بشری است که از دوران باستان تأثیر بسیاری بر زندگی بشر داشته و ابزار و آلات آن در هر دوره به اشکال و فرم های مختلف نمود پیدا کرده است با استناد بر مدارک به دست آمده از کاوش های باستان شناختی، نقوش برجسته و سنگ نبشته ها، می توان به ارتباط دیرین هنر موسیقی با جوامع و فرهنگ های ایران باستان پی برد.

از هردوت نقل است که در دوران امپراتوری هخامنشی که به «امپراتوری پارسی» نیز معروف است، موسیقی نقش مهمی به‌خصوص در محاکم دادگاهی داشته‌است. او می‌گوید که وجود موسیقی برای مراسم مذهبی پرستش خداوند، بسیار ضروری بوده‌است.

هنر موسیقی درایران عمری به بلندای تاریخ سرزمین آریایی دارد. درایران باستان هنگام برآمدن و فرو رفتن خورشید گروهی به نواختن طبل و کرنا می‌پرداختند.

درآن ‌زمان ۳ نوع موسیقی‌ آئینی، بزمی و رزمی مرسوم بوده است. همچنین درجشن‌ها وروزهای تاریخی و ملی نوای موسیقی ‌ایرانی بگوش می‌رسید.

هفت دوره در دوران باستان

به طور خلاصه می‌توان تاریخ موسیقی ‌ایران باستان را به هفت دوره تقسیم نمود :

۱- پیشدادیان(۲۴۴۱ سال- از ۳۵۶۹-تا ۱۱۲۸ قبل از میلاد)

۲-کیانیان(۴۲۰سال از ۱۱۲۸ تا ۷۰۸ق م)

۳-ماد ها (۱۵۸ سال از ۷۰۸ تا ۵۵۰ ق م)

۴-هخامنشیان ۲۲۰ سال از ۵۵۰ تا ۱۸۷ق م)

۵-سلوکیه(۱۴۳ سال از ۳۳۰ تا ۱۸۷ ق م)

۶-اشکانیان(پارتها) (۴۷۵سال از ۲۴۹تا۲۲۶بعد از میلاد)

۷-ساسانیان(۴۲۰ سالاز ۲۴۹ تا ۶۴۶ب م)

خنیای باستانی ایرانی

اصطلاح «خنیای باستانی ایرانی» یک اصطلاح مربوط به عصر پس از هخامنشیان می‌باشد. در این دوره سه نوع موسیقی رزمی، بزمی و مذهبی وجود داشته‌است که موسیقی رزمی آن‌ها در هنگام جنگ‌های هخامنشیان اجرا می‌شده‌است.

یکی از خط و زبان‌های هفتگانه آن دوران که عامهٔ مردم آن را بلد بودهاند، احتمالاً موسیقی بوده و آوازهایی از قبیل سوگ سیاوش را با آن خط و زبان می‌خواندند. اما از این دوران اطلاعات دقیقی در دست نیست.

البته سرودهای مذهبی گات‌ها به گونه ای موزون به صورت آواز خوانده می‌شده ولی در مذهب قدیم ایرانی، موسیقی دارای اهمیت چندانی نبوده‌است؛ ولی موسیقی غیرمذهبی به صورت رقص و آواز رایج بوده‌است.