نوازندگی یکی از هنرهایی است که به مهارت بالایی نیاز دارد. به دست آوردن این مهارت در یک بازه زمانی محدود رقم نمیخورد. نوازنده در تمام عمر هنری خود باید یاد بگیرد، تمرین کند و پیشرفت نماید. اما بعضی از افراد در میانه راه دچار دلزدگی شده و ادامه تمرین و آموزش را رها می کنند. در این مطلب از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام می خواهیم پنج دلیل دلزدگی نوازندگان از ساز و راهکارهای رفع آن را بررسی نماییم.
دلزدگی نوازنده از ساز به پنج دلیل مهم
۱- ترس از شکست:
به نظر شما چه کسی در کار خود به موفقیت نهایی می رسد؟ بله، کسی که از موانع و شکست ها نترسد. پس از هر شکست، باز برخیزد و با قدرت ادامه دهد. جمله معروف شکست مقدمه پیروزی است را درک کند و به جای نا امید شدن از افتادن ها و شکست های پی در پی، تجربه اندوزی کند
او خود و توانایی های خود را باور ندارد. نسبت به عوامل طبیعی مثل شکست های زندگی، ضعف نشان میدهد.
راهکار افزایش اعتماد به نفس در گروی تقویت حس جنگندگی باشد و بس. نوازنده باید چندین دفعه دل را به دریا بزند و با جنگندگی به نبرد با ضعف های خود بپردازد. آن موقع خواهد دید که قدرتش بسیار بیشتر از این سرخوردگی ها و ترس ها خواهد بود و کم کم به توانایی بی نهایت خود باورمند می شود.
۲- حسادت:
حسادت موجب دلسردی و احساس ناتوانی می شود. فرد حسود ظلم بی نهایتی را به خود وارد می کند. در حالی خون دل میخورد که رقیبش هیچ خبری از احساسات او ندارد و با آسودگی کار خویش را می کند.
راهکار رفع حسادت سه قدم دارد. قدم اول صلح و آشتی با خویشتن است. او باید خود و جایگاه خود را بشناسد و برای این جایگاه احترام قائل شود. در قدم دوم باید حتی به صورت تلقینی هم که شده، از موفقیت دیگران خوشحال شود و در قدم سوم دست از قیاس خود با دیگران بکشد.
۳ – نداشتن هدف:
نوازنده ای که با شور و اشتیاق مراحل سخت یادگیری ساز را پشت سر گذاشته، هر لحظه ممکن است با این سوال مواجه شود که چرا؟ برای چه؟ در آخر چه؟ من برای چه چیزی این همه تلاش می کنم؟
نداشتن هدف منجر به حس مخرب پوچی می شود. پوچی به طور کامل انگیزه را از قالب آدمی می قاپد.
راهکار مقابله با پوچی هدف گذاری است، حتی هدف گذاری های خرد و کوچک. نوازنده باید لیستی تهیه کند و بنویسد برای چه می نوازد.
۴ – تنبلی:
آنچه که واضح است، تنبلی یک عامل بسیار مخرب در پیشبرد هر فعالیتی به حساب می آید. هر چند تنبلی را جسمی می دانند، اما عوارض آن فقط جسمی نیست و پیامدهای روانی زیادی در پی دارد. تنبلی باعث می شود که فرد فعالیت های خود را موکول به آینده ای مبهم کند. این ابهام و به انجام نرسیدن، ناخودآگاه انسان را مضطرب میسازد.
نوازنده ای که تمرین های خود را به خاطر تنبلی دائما به بعد موکول می کند، این رفتار را در خود به عادت تبدیل می نماید و همین موضوع موجب میشود که نتواند پیشرفت کند.
راهکار فرار از تنبلی بسیار ساده است. وظایف روزمره را باید بنویسد و خود را مکلف به انجام آنها کند. هر کدام که انجام شد را علامت بزند و این چرخه را تا چند ماه ادامه دهد. تمام اضطراب های ناشی از تنبلی فروکش خواهد کرد فرد و با آرامش کامل به انجام امورات روزمره خود، از جمله نوازندگی خواهت پرداخت.
۵- آرزوهای محال:
آرزو، نیروی محرکه ایست برای افراد تا برای به دست آوردن رویاهای خود، از هیچ تلاشی فرو گذاری نکنند. اما بین آرزو و هدف یک تفاوت بزرگ وجود دارد. هدف بر مبنای واقعیات و امکانات موجود شکل می گیرد. اما آرزوها علاوه بر واقعیات، به بخت و اقبال و تخیل و امور غیر عقلانی نیز وابسته است. در داشتن آرزو باید محتاط بود. آرزویی نکنیم که احتمال وقوعش نادر و بسیار نشدنی باشد.
آرزوهای محال برای یک نوازنده، موجب دلسردی و احساس ناتوانی می شود و نوازنده خود را از رویایی کع در ذهنش ساخته بسیار دور می بیند، در اینجاست که واقعیت همچون پتک بر سر آرزوهای او فرود می آید.
راهکار گرفتار نشدن در دام آرزوهای محال، واقع بینی است.
