حتما تا به حال شنیده‌اید که می‌گویند یک موسیقی‌‌دان، گوش ابسولوت دارد؛ اما منظور از این توانایی چیست؟ در این مطلب از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام با ما همراه باشید تا با این پدیده آشنا شوید.
انواع
قبل از این که مفهوم گوش ابسولوت را توضیح دهیم، باید به انواع آن اشاره کنیم که به دو دسته مطلق و نسبی تقسیم می‌شود. نوع مطلق اغلب موارد ذاتی و بسیار نادر است. نوع نسبی رایج‌تر است و با تمرین به دست می‌آید.
گوش ابسولوت مطلق چیست؟
اصطلاح گوش ابسولوت مطلق برای اولین بار در قرن ۱۹ توسط دانشمندان بریتانیایی و آلمانی استفاده شد. منظور از اصطلاح، مجموعه‌ای از توانایی‌ها در حوزه صوت و موسیقی است. افرادی که این توانایی‌ها را دارند می‌توانند با شنیدن یک نت روی هر سازی، بلافاصله آن را تشخیص دهند و عین همان نت را اجرا کنند. آن‌ها می‌توانند با شنیدن یک قطعه، کلید آن را نام ببرند، تمام آکوردهایش را تشخیص دهند و گام آن را بفهمند. این افراد حتی وقتی صداهای روزمره مثل بوق ماشین یا آلارم گوشی را می‌شوند نیز گام آن‌ها را تشخیص می‌دهند. فقط یک درصد مردم، یعنی از بین هر ۱۰ هزار نفر فقط یک نفر این توانایی مطلق را دارد؛ البته در سال ۲۰۱۹ یک تحقیق انجام شد که نشان داد بین دانشجویان موسیقی، چهار درصدشان این توانایی را دارند.
کسانی که از گوش ابسولوت مطلق برخوردار هستند، در دستگاه شنوایی‌شان تفاوتی با انسان‌های عادی ندارند. تفاوت اصلی آن‌ها، توانایی‌شان در تجزیه و تجلیل فرکانس‌های صدا در مغز و حافظه فعال شنوایی‌شان است. داشتن این توانایی در دنیای موسیقی قطعا یه موهبت است؛ اما می‌تواند اذیت‌کننده نیز باشد. این افراد وقتی قطعه‌ای را می‌شنوند که کلید آن جا به جا شده است یا کوکش تغییر کرده است، به شدت اذیت می‌شوند. افرادی مثل بتهوون، موتزارت، یانی و جیمی هندرکیس، این توانایی را داشته‌‌اند.
گوش ابسولوت نسبی چیست؟
گوش ابسولوت نسبی بر خلاف حالت مطلق، قابل اکتساب است. افراد می‌توانند با تمرین زیاد به این توانایی دست یابند. کسانی که گوش ابسولوت نسبی دارند، با کمک یک نت مبدا، می‌توانند باقی نت‌ها را تشحیص دهند. در واقع تفاوت حالت نسبی با مطلق این است که در حالت نسبی حتما به یک نت مبدا نیاز دارند؛ اما در حالت مطلق بدون هیچ کمکی می‌توانند نت‌ها را تشخیص دهند. نت مبدا برای موسیقی‌دان‌های کلاسیک «لا» و برای موسیقی‌دان‌های پاپ «می» است.
